“Werk vinden als je geen handicap hebt, is niet eenvoudig, maar met een witte stok is het nog moeilijker.”

Getuigenis van Christelle, interimconsulente bij de wachtdienst (Flexteam) van Manpower

Diversiteit en inclusie staan centraal in de strategie van ManpowerGroup. Overal ter wereld. Ook in België. Dit is de derde pijler van onze duurzame ontwikkelingsstrategie: ‘We willen iedereen helpen zich te integreren in de arbeidsmarkt en zijn of haar potentieel te ontwikkelen.’ En dat begint bij onze eigen werknemers. Bijna een jaar geleden vervoegde Christelle ons Manpower Flexteam. Ze deelt graag haar getuigenis met ons.

“Hallo! Mijn naam is Christelle. Ik heb een visuele handicap. Ik heb sinds mijn geboorte een degeneratieve genetische ziekte die luistert naar de naam Retinitis Pigmentosa en dankzij Manpower heb ik de job van mijn dromen gevonden: ik ben interimconsulente bij het Flexteam.

Retinitis Pigmentosa, een zeldzame ziekte

Retinitis Pigmentosa is een zeldzame ziekte die het netvlies in het oog aantast. Als het donker is, zie je niets meer. Het is alsof je blind bent omdat je netvlies niet meer werkt. Ik lijd aan tunnelzicht. Het lijkt alsof ik door een sleutelgat kijk. Dat is dus wat ik dag in dag uit zie. Autorijden is bijgevolg onmogelijk. Toen de ziekte uitbrak, had ik nog wat zijdelings zicht en ook naar boven en onder toe zag ik nog iets, maar in 2014 versnelde de ziekte en verloor ik mijn volledige gezichtsveld. Ik heb alleen nog een centraal zicht. Ik gebruik dus een witte stok als ik me verplaats want ik wil zo autonoom mogelijk zijn. Ook als de zon schijnt, zie ik niet goed omdat het licht in mijn ogen brandt. Ik herken de gezichten van mensen op straat niet meer, de vormen zijn wazig, de kleuren zijn bijna allemaal identiek, alles wordt moeilijk en aangezien het een genetische ziekte is, werkt ze in op andere organen van het lichaam. Sommige mensen zijn ook hardhorend (ziekte van Usher). Wat de situatie het meest complex maakt, is dat we niet weten hoe de ziekte evolueert. Ze kan zeer stabiel blijven of zeer abrupt optreden en leiden tot blindheid.

Een passie voor boekhouding en een eerste professionele ervaring

Al op de middelbare school wist ik dat ik boekhoudster en/of administratief medewerkster wilde worden. Ik richtte me op technische studies van bedrijfsbeheer met vele uren boekhouding. Dat was echt mijn grote passie. Ik heb ook administratieve vaardigheden ontwikkeld als kantoortechnicus. Daarna heb ik mijn opleiding voortgezet en behaalde ik een bachelordiploma boekhouden.

Met mijn diploma op zak kon ik een eerste beroepservaring opdoen door als uitzendkracht te werken. Ik werkte als boekhouder op het hoofdkantoor van een bedrijf dat elektro-toestellen verkoopt, maar het woon-werkverkeer was erg moeilijk. ’s Morgens en ’s avonds was het immers donker. Ik struikelde vaak, nam soms de verkeerde bus, stapte niet af bij de juiste halte. Dat zorgde voor veel stress. Ik praatte niet over mijn ziekte omdat ik bang was mijn baan te verliezen.

Toen deze arbeidsovereenkomst afliep, werkte ik als administratief medewerkster bij een grote bank. Ik botste op dezelfde problemen als bij mijn vorige werkgever: ik heb computerprogramma’s uit het hoofd geleerd, ik ken het toetsenbord zonder er naar te kijken, ik kan dus heel snel op de computer typen. Er heerste een zeer goede sfeer. We waren immers allemaal uitzendkrachten. En toch durfde ik niet over mijn handicap te praten. Je ziet de handicap niet en daarom wist niemand dat ik slecht zag.

Mijn nieuwe arbeidsovereenkomst bracht me naar de klachtenafdeling van een federaal agentschap waar ik als administratief medewerkster aan de slag ging. Toen begon mijn zicht fel achteruit te gaan en zag ik mij genoodzaakt om mijn witte stok permanent te gebruiken. Ik heb een mobiliteitscursus gevolgd bij de Braille Liga in Brussel om de stok correct te leren gebruiken. Zo kwamen mijn manager en mijn collega’s te weten dat ik een ziekte had. Ik voelde me eindelijk klaar om er met hen over te praten. Met de witte stok kon ik het ook niet meer verbergen. Mijn manager nam dit heel goed op, want ook hij had met één oog een ongeluk gehad. Hij begreep dus hoe ik me voelde.

Toen mijn arbeidsovereenkomst afliep, moest ik een andere job vinden. Ik wist dat dat wat complexer zou worden.

 Op zoek naar werk … met een witte stok

Werk vinden als je geen handicap hebt, is niet eenvoudig, maar met een witte stok is het nog moeilijker. Toen ik solliciteerde, was het eerste wat ik deed immers nagaan of het bedrijf bereikbaar was met het openbaar vervoer. Vervolgens bekeek ik of ik aan het gevraagde profiel voldeed en pas daarna stelde ik me kandidaat. Vaak werd mijn cv geselecteerd op basis van de ervaring die ik had opgedaan en werd ik regelmatig gevraagd om me aan te melden voor een sollicitatiegesprek.

Bij elk interview kwam ik opdagen met mijn witte stok. Op dat moment kon ik niet meer zonder. Werkgevers grepen allerlei voorwendsels aan om mij niet in dienst te nemen. Ik geef u een paar voorbeelden. Er werd mij verteld dat ik een probleem had met mijn voet en dat ik daarom een witte stok had. Het gebeurde ook dat de vacature tijdens het gesprek veranderde: ik moest uitsluitend administratief werk doen en ineens bestond 75% van de job uit afspraken met klanten, wat uiteraard niet in de vacature werd vermeld, anders had ik niet gesolliciteerd. Maar er werden ook andere redenen ingeroepen: ik kende de computerprogramma’s van het bedrijf niet en er was geen tijd om ze me aan te leren of ik woonde te ver weg terwijl mijn adres op mijn cv vermeld stond. Er werd ook gezegd dat ik te gekwalificeerd was voor de job en meestal paste ik niet in het profiel, ook al stelden ze me een gesprek voor op basis van mijn cv.

Een nieuwe opleiding gevolgd door een stage

Bijna twee jaar lang was ik op zoek naar een job, uiteraard zonder succes. Ik heb nooit om hulp gevraagd bij computerwerk. Ik heb daar immers geen hulp bij nodig en de witte stok dient alleen om mij te verplaatsen. Mijn handicap was met andere woorden geen belemmering voor het vinden van een job. Eerder de angst voor het anders zijn of voor het imago van het bedrijf was het echte obstakel dat overwonnen moest worden. Maar ik was erg gemotiveerd en ik wilde werken.

Daarom besloot ik om bij Forem opnieuw een opleiding tot assistent-boekhouder te volgen. In de loop der jaren waren er immers een aantal btw-regels veranderd en ik wilde mezelf bijschaven. Na deze opleiding werd een stage aangeboden en met deze stage hoopte ik eindelijk een job te vinden.

Zo deed ik mijn stage bij bij een organisatie in de logistiek sector in Namen als assistent-boekhoudster. Vervolgens werd me een vervangingscontract en een contract van één jaar aangeboden, nog steeds in het domein van de boekhouding. Helaas heb ik om budgettaire redenen geen vast contract gekregen.

Terug naar af dus: op zoek naar een job en bij de Forem opnieuw gaan bewijzen dat ik op zoek was naar werk. Omdat ik geen werk vond, adviseerden ze me om me in te schrijven bij Mirelux. Mirelux is een door de Forem en het Waalse Gewest erkende instelling gevestigd in de provincie Luxemburg. Hun rol bestaat erin vraag en aanbod op de arbeidsmarkt met elkaar in overeenstemming te brengen, maar over het algemeen voor jobs van het eerste kwalificatieniveau. Voor mij hadden ze, gezien mijn graduaatsdiploma boekhouding, heel weinig jobaanbiedingen. Ik heb wel nog deelgenomen aan een paar sollicitatiegesprekken, maar ik werd niet geselecteerd.

Een jobopportuniteit bij de wachtdienst van Manpower

 En toen kwam eindelijk de droomjob op mijn pad: een kans om voor onbepaalde duur in dienst te treden bij Manpower.

In juni 2019 werd ik gecontacteerd door Mirelux en dat klonk als volgt: “We hebben hier een jobaanbieding die je misschien zal interesseren. In het kader van deze jobaanbieding kun je telewerken van thuis uit in teamverband (Flexteam) als interimconsulente voor Manpower voor heel België. Het gaat om administratief werk: contracten opmaken, contracten annuleren, vragen van kandidaten en klanten beantwoorden en in dringende gevallen via telefoon of e-mail kandidaten zoeken. Het werk is zeer gevarieerd. Het gaat om een wachtdienst. Het enige nadeel zijn de uren. Je moet werken van 4.30 tot 9.30 uur, van 17.30 tot 22.30 uur, in het weekend en op feestdagen van 6.00 tot 14.30 uur en van 14.00 tot 22.30 uur. Het voordeel is echter dat je van thuis uit kunt werken en uiteraard zijn ze ook op zoek naar mensen met een handicap.”

Een strenge selectie met veel luisterbereidheid

Ik had geen betere job kunnen dromen. Hij was me op het lijf geschreven. Maar opnieuw was ik bezorgd dat ik niet geselecteerd zou worden. Ik heb mijn kandidatuur onmiddellijk ingediend en heb ik een eerste telefonisch contact gehad met Marie van Manpower. Ik had direct het gevoel dat er naar me geluisterd werd en voelde vertrouwen. Ik heb haar dus uitgelegd dat ik een visuele handicap heb en ze nodigde me uit voor een gesprek. Dit is het beste sollicitatiegesprek dat ik ooit gehad heb in mijn lange zoektocht naar werk. Ze had geen vooroordelen over mij en ik moest mezelf niet verkopen. Uiteraard stelde ze me tijdens het interview de gebruikelijke vragen, maar voor één keer ging het om doordachte vragen en niet alleen maar vragen die voor de lol gesteld werden, wetende dat ik toch niet geselecteerd zou worden.

Het was anders. Maar Marie kon de kandidaten voor deze functie niet alleen kiezen. Ik moest er nog voor vechten. Ik moest nog in gesprek gaan met mijn manager (Kimberley) en een rekruteringsmanager (Sophie).

Het langverwachte gesprek vond plaats en ik kreeg uiteindelijk een positief antwoord. Ik was geselecteerd voor de job. Ik moest dus een 15-daagse opleiding volgen in Brussel om te leren over de sociale wetgeving, computerprogramma’s en uiteraard om mijn collega’s van het Flexteam te ontmoeten. Ik werd op een geweldige manier ontvangen door mijn collega’s, mijn manager en alle mensen die bij Manpower werken, zowel tijdens de trainingen als binnen het bedrijf. Ze keken me niet raar aan en ze hielpen me als ik bijvoorbeeld de trainingsruimte of de toiletten niet kon vinden. Iedereen accepteerde mij zonder zich vragen te stellen en beschouwde mij als een autonoom persoon, wat ik ook ben.

Ons team bestaat momenteel uit 8 mensen die hetzelfde werk doen van thuis uit, plus onze manager die altijd bereikbaar en steeds aanwezig is als we over iets twijfelen of als we een vraag hebben. Met ieder van hen en met iedereen bij Manpower samenwerken maakt me trots. Iedereen helpt mekaar en er heerst een grote collegialiteit.

Blijf in je dromen geloven

Als je een of andere handicap hebt, gemotiveerd bent en werk wilt vinden, ga er dan voor. Als er stokken in je wielen worden gestoken, en dat zal zeker gebeuren, blijf dan geloven in jezelf en in je dromen, blijf doorgaan, vind oplossingen, geef er niet de brui aan. En zelfs als het moeilijk is om steeds weer geconfronteerd te worden met afwijzingen en vooroordelen, zeg dan bij jezelf dat je op een dag misschien de ideale job zal vinden, net als ik.”